De laatste dag!!

Wouw wat is die tijd voorbij gevlogen! Vanmiddag vliegen we alweer terug naar huis!
Het voelt heel bizar om de Filippijnen te moeten verlaten na al de tijd, maar aan de andere kant ben ik heel blij om al mijn familie en vrienden weer te gaan zien 
Door al het rondreizen de afgelopen tijd heb ik niet echt meer aan mijn blog gewerkt, dus jullie hebben nog een deel tegoed geloof ik… haha

Als het goed is was ik gebleven bij vrijdag 4 juli. Toen was ik in Port Barton op het eiland Palawan, samen met Peter en Maartje. Omdat het regenseizoen is momenteel regent het vaak een paar uur per dag en moet je je activiteiten vaak een beetje daaromheen plannen, maar over het algemeen hebben we veel geluk gehad met het weer en anders maakten we er wel wat moois van.
In Port Barton zijn we nog naar watervallen gewandeld. Het pad was op sommige plekken overwoekerd of glibberig, dit was dus wel een beetje een uitdaging. Maar het is dan heerlijk om bij de watervallen aan te komen en daar een verfrissende duik te kunnen nemen.
We zijn ook nog wezen duiken. 3 duiken op 1 dag gemaakt, wat achteraf een beetje veel bleek te zijn, we waren allemaal hartstikke moe hierna. De eerste duik hebben we naar een wrak gedoken, wat ik heel bijzonder en mooi vond. De tweede duik was langs een muur van koraal en de derde duik vanaf een eiland. Toen hebben we weer mooie schildpadden gezien!
Om ons verblijf in Port Barton mooi af te sluiten bedachten we om nog wat actiefs te gaan doen. We huurden mountainbikes en gingen een paadje op. Dit pad was op sommige stukken zo stijl dat we uiteindelijk met de fiets in de hand naar boven moesten lopen, en de afdalingen soms erg spannend waren. Het was het allemaal waard toen we aan het eind van het pad op ‘white beach’ uitkwamen, wat net zo mooi is als het klinkt.
Na Port Barton zijn we noordelijker op Palawan gereisd naar Taytay (is dit correct Nederlands? Haha). Nadat we het oude fort hadden bezocht bleek dat er in dit plaatsje verder vrij weinig te doen was, dus we besloten om maar 1 nacht te blijven en de volgende dag door te reizen naar El Nido.
El Nido is een prachtig dorpje tussen hoge rotsen en het strand. De hele sfeer daar was heerlijk, barretjes en restaurantjes op het strand, prachtig uitzicht op de eilanden van de Bacuit archipello in de zee, genieten.
De eerste dag zijn we gaan duiken. Het was even zoeken naar een geschikte plek om de zee in te gaan want vanwege het slechte weer (regenseizoen) was de zee op sommige plekken erg wild, veel stroming, en veel rotsen. Toen we uiteindelijk veilig en wel onder water waren was het weer heerlijk en mooi koraal en visjes kijken. Tussen de duiken door was het weer wat opgeknapt en mochten we met de kano de lagoons in, wat ook weer prachtig was.
’s Middags hebben we beachvolleybal op het strand gedaan, nouja.. ik probeerde het en Maartje en Peter hebben uiteindelijk wedstrijdjes staan doen tegen Fransen, Amerikanen en Filippino’s.
Die nacht stonden we op 3 uur op om de wedstrijd Nederland tegen Argentinië te kijken. In heel El Nido is er alleen stroom van 2 uur ’s middags tot 6 uur ’s ochtends. Dus we kozen een café uit met een generator zodat we het einde van de wedstrijd ook konden zien. Helaas was het weer zo slecht dat de satelliet het niet deed. Maar overal is een oplossing voor, er was een Nederlandse jongen die de radio aan kon zetten op zijn telefoon en die op de boxen aansluiten. Dus zo hebben we toch nog de wedstrijd kunnen volgen totdat het niet meer zo hard regende en de satelliet het weer deed. Helaas was alle moeite voor niks uiteindelijk, zoals jullie allemaal weten. Dus na een tocht door ondergelopen straten doken wij om 7 uur nog even lekker ons bed in!
Na een beetje uitslapen hadden we zin in wat actiefs, dus gingen we surfen op Nacpan (long) beach. Bij mij viel het surfen een beetje tegen, het ging allemaal niet zo soepel en goed als de laatste keer, en na een uurtje peddelen had ik veel last van mijn schouder dus heb ik foto’s en filmpjes van Maartje en Peter staan maken.
Inmiddels hadden we al heel veel strand en zee gezien dus besloten we de volgende dag om scooters te huren en de rest van de omgeving een beetje te verkennen. We hadden gehoord dat we naar hotsprings konden, dus dat leek ons wel wat. Nadat we de scooters bij een klein boerderijtje hadden geparkeerd gingen we te voet verder over een smal paadje langs de akkers tot we bij een mangrove bos uitkwamen. Toen we de eerste oversteek door de blubber moesten maken schrok ik enorm want het water was gloeiend heet. Maartje en ik hebben toen besloten om niet verder te gaan en buiten het bos te wachten op Peter die wel nog verder wilde.
Het duiken was mij de eerste keer zo goed bevallen dat ik nog wel een keer wilde, Peter wilde ook graag nog duiken, maar Maartje wilde wat actiefs gaan doen en ging wakeboarden. Toen we ’s avonds lekker op het strand zaten te eten zagen we opeens Fatiha en Stijn lopen. Het was weer een enthousiast weerzien waar heel het restaurant van mee kon genieten, haha. ’s Avonds hebben we gezellig met z’n allen wat gedronken in een strandbarretje.
Inmiddels was de laatste dag voor Peter alweer aangebroken, dus Maartje vond dat we maar eens wat gezellig met z’n tweeën moesten gaan doen, dus hebben we een kajak gehuurd en zijn we de zee op gegaan. Op een gegeven ogenblik begon het enorm hard te regenen, maarja, je wordt toch wel nat. Om even te pauzeren zochten we een prachtig verlaten strandje op en hebben we daar gesnorkeld, waarna we weer rustig terug zijn gepeddeld.
De dag dat Peter vertrok hebben Maartje en ik lekker rustig aan gedaan, beetje op het strand gelegen, beachvolleybal gedaan en een massage genomen. De planning was om de volgende dag (dinsdag 15 juli) met de boot naar Coron te gaan. Toen we ’s ochtends heel vroeg helemaal aangekleed en ingepakt klaar stonden bleek dat de boot gecanceld was vanwege het slechte weer door tyfoon Glenda en dat de boot de komende dagen waarschijnlijk nog niet zou gaan, totdat de tyfoon weg was. Dit was wel een beetje een teleurstelling voor ons, zeker omdat de mogelijke activiteiten in El Nido allemaal buiten zijn en allemaal niet konden doorgaan vanwege het slechte weer door de tyfoon. Het enige wat dan overblijft is drankjes doen in de bar met gezellige mensen. We raakten aan de praat met de Australische broer en zus Scott en Aimee waar we de rest van de dagen een beetje mee zijn opgetrokken.
Uiteindelijk was vrijdag (18 juli) het weer goed genoeg om met de boot naar Coron te reizen. We waren opgelucht dat we konden gaan, want het vliegticket van Coron naar Manilla voor zondag was al geboekt (alhoewel we donderdagavond nog even twijfelden of we niet langer in El Nido wilden blijven omdat de sfeer daar zo heerlijk gezellig was). Na een 9 uur lange wiebelige boottrip met kotsende Koreanen waren we dan eindelijk in Coron. Dit eiland staat bekend om de vele scheepswrakken van de tweede wereldoorlog waar je naartoe kan duiken. Maartje kon helaas niet mee vanwege een vervelende oorontsteking . ’s Avonds hebben we gezellig wat gegeten en gedronken met 2 Engelse jongens en een Belgisch stel, waarna we in een cafétje zijn beland met een Filipijnse live band. De muziek was goed, maar de bandleden o zo fout!
Zondag 20 juli vlogen we naar Manilla om het noordelijke eiland Luzon te ontdekken. Na een middag rondhangen op het vliegveld hebben we de nachtbus (9 uur) naar Banaue genomen. Dit plaatsje ligt middenin de Cordillera ricefields. Helaas kan ik nooit slapen in een bus, dus het eerste wat we in Banaue deden was een bed opzoeken en slapen! ’s Middags zijn we met de tricycle naar verschillende viewpoints gegaan waar we prachtig uitzicht hadden op de bergen met de rijstvelden.
De mooiste en grootste rijstvelden zijn alleen te voet te bereiken, dus maakten we dinsdag (22 juli) onszelf klaar voor een 2-daagse hike/trektocht. Toen we aan ons ontbijt zaten kwamen we Scott en Aimee weer tegen die besloten om met ons mee te gaan, wat erg gezellig was. Na een trektocht van 4 a 5 uur kwamen we aan in het bergdorpje waar we zouden overnachten. ’s Avonds kwamen de kinderen van het dorp voor ons optreden, allerlei liedjes en culturele dans. Onze gids Mark kon veel vertellen over de rijstvelden en de cultuur van de mensen die in de bergen wonen. Na dit optreden hebben we gezellige kaartspelletjes zitten doen met Scott, Aimee, Harry (een Engelse jongen die ook daar verbleef die nacht) en de gidsen Mark en Julius. De volgende dag ging onze tocht verder, deze keer maar 2 uur was de bedoeling, maar ik vond het erg zwaar, heuvel op, heuvel af, met spierpijn en blaren, maar het uitzicht was het weer allemaal waard. ’s Avonds waren we weer terug in Banaue waar we nog gezellig wat wilden en drinken toen bleek dat ze een avondklok hadden… Je moest voor 10 uur terug zijn op je kamer van je hotel anders kwam je er niet meer in. Hadden wij nou net de pech dat we om 10 over 10 terug naar ons hotel gingen dat dus al potdicht zat. Met behulp van een passerende Filippijn die met ons mee op de deuren ging bonken werden we uiteindelijk toch binnen gelaten en lagen we om half 11 netjes in bed.
Donderdag 24 juli reisden we samen met Scott en Aimee en de belgen Charlotte en Willem (die we op de boot naar Coron hadden ontmoet) door naar Sagada, waar we ook Harry weer tegen kwamen (wat een klein wereldje in zo’n enorm groot land).
Sagada kan ik het beste omschrijven als een skidorpje in de bergen compleet met naaldbomen, met overdag Filippijnse temperaturen en ’s avonds Nederlandse herfsttemperaturen.
Een van de bezienswaardigheden hier zijn de ‘hanging coffins’, oftewel hangende doodkisten. Degenen die genoeg geld (omgezet in varkens en kippen) heeft kan zijn doodskist laten ophangen aan een hoge rotswand zodat hij/zij dichter bij de goden is, of als je wat minder geld hebt bij de ingang van een grot laten plaatsen. Best bizar.
’s Avonds hebben we met iedereen gezellig om een kampvuurtje heen gezeten (en het nog koud hebben met lange broek, sokken en dik vest aan!).
De volgende dag ging de rest allemaal een 4 tot 5 uur durende avontuurlijke tocht door grotten doen waar ik niet aan mee heb gedaan omdat ik nog spierpijn en open blaren van de trektocht door de rijstvelden had. Lekker de hele dag rustig aan gedaan, en weer wat foto’s op facebook geplaatst enzo.
De dag erna, zaterdag 26 juli, zijn we met Scott, Aimee en Harry naar Baguio gereisd. Hier hebben we lekker gegeten en daarna biertjes gedronken pub. Het was een erg gezellige, hilarische, (voor sommige) dronken avond.
Zondag reisden we met Scott en Aimee door naar sta. Juliana, weg van de bergen (pfoe, wat een hitte!). Dit dorpje ligt dichtbij Mountain Pinatubo, wat eigenlijk een vulkaan is. Maandag vertrokken we vroeg met de fourwheeldrive richting Pinatubo. Na een hobbelige rit liepen we nog 2 uur door een soort kloof, vaak de rivier overstekend tot we uiteindelijk bij de krater uitkwamen, wat eigenlijk een meer met bergen eromheen was. Maar wel heel mooi!.
Na een laatste gezellig avondje was het dinsdag tijd om afscheid te nemen van Aimee en Scott en door te reizen naar Manilla, de hoofdstad van de Filippijnen. Na het zoeken naar een geschikte slaapplaats zonder onderweg bestolen of opgelicht te worden zijn we wezen shoppen. En hebben we ’s avonds nog 1 laatste biertje in de Filippijnen gedronken.
Vanmorgen was het eventjes lekker weer en hebben we gezwommen in het zwembad op het dak van het hotel, met uitzicht over alle wolkenkrabbers van Manilla. Nu is het tijd om de koffer in te pakken, uit te checken en onderweg te gaan naar het vliegveld.
Tot over een paar uur Nederland!!